Mój ostatni dzień w Kioto. Poświęciłem go na zwiedzenie zamku Nijo. Oprócz jednych z najlepszych fortyfikacji ze wszystkich zamków japońskich, jest znany z nietypowo ozdobionych wnętrz oraz tak zwanych słowikowych podłóg. Te ostatnie zostały zaprojektowane, aby wydawały dźwięki podobne do ćwierkania ptaków kiedy się po nich chodzi, służyły jako ostrzeżenie przed potencjalnymi intruzami. Z początku kiedy o tym usłyszałem, pomyślałem, że dźwięk będzie raczej zbliżony do skrzypiącego starego drewna. Byłem w błędzie, bo faktycznie brzmienie jest unikalne i podobne do ćwierkania.

Jak zwykle, zostałem poproszony o zdjęcie butów przed wejściem do budynku. Po wejściu, uderzyła mnie prostota całego wnętrza. Brak mebli, brak dekoracji, brak roślinności… . Jedynie drewniane podłogi i cienkie, papierowe, suwane drzwi. Każdy pokój został przygotowany do innego celu i był używany do goszczenia osobistości w zależności od ich pozycji społecznej: jeden dla posłańców, jeden dla władców ziemi, jeszcze inny był biurem itd. Jak widać hierarchia społeczna w Japonii sięga daleko wstecz i jest zauważalna do dzisiaj.

Wolne od wzorów drzwi, delikatne i skromne malunki ścienne i wielkie puste przestrzenie były głównymi składowymi pałacu. W porównaniu do równoległych czasów w Europie, gdzie przepych był priorytetem, zamek Nijo wygląda raczej biednie i na opuszczony. Pokazuje to jedynie jak skromne i samo wystarczające było niegdyś społeczeństwo japońskie. Piękno w prostocie.

Otoczony ogrodem znanymi z bogactwa i różnorodnych kamieni, oba obiekty tworzą idealne miejsce docelowe dla kogokolwiek zainteresowanego Japonią rządzoną przez szogunat.

Dumą Kioto są zdecydowanie liczne japońskie świątynie. Większość z nich zlokalizowana jest w raczej nie wielkim dystansie od siebie. Zostały wzniesione z przeróżnych powodów: do wyznawania buddyzmu lub shintoizmu, a także aby celebrować czyjeś wpływy na architekturę, czy kulturę. Bez względu, na którą świątynie się porwiesz, nie spotka Cię rozczarowanie.

Moim głównym punktem całego dzisiejszego planu była świątynia doglądająca Kioto z wysokiego szczytu pobliskiej stromej góry. Zanim jednak udało mi się dotrzeć na teren budowli, zostałem poprowadzony przez wąską uliczkę, swego rodzaju korytarz, pełen jedzenia i lokalnych wyrobów. Ludzie ubrani w tradycyjne yukaty nic tylko uzupełniali ten pozytywny zgiełk o kolejną atrakcję.

Muszę przyznać, że ledwo zdążyłem. Nawet w szczycie sezonu turystycznego, atrakcje zostają bezlitośnie zamykane pomiędzy 16, a 17. Dotarłem na szczyt, zakupiłem bilet wejściowy i wspiąłem się na ten pocztówkowy taras widokowy, z którego można było przyjrzeć się całemu miastu. Widok był porażający. Mogłem sobie tylko wyobrazić jak magicznie to wyglądało w czasach świetności świątyni, zanim to tradycyjne domy japońskie zastąpiło współczesne budownictwo.

Zbliżając się do wieczora, wolnym krokiem zszedłem na dół do głównej ulicy Kioto, dorwałem frappuccino o smaku zielonej herbaty i wsiadłem do pociągu do domu.

Ciąg dalszy świątyń jutro.

Dzisiejsze popołudnie spędziłem w Nara, w pierwszej stolicy Japonii utworzonej w roku 710. Choć data stara, miejsce wciąż może pochwalić się wieloma historycznymi skarbami wartymi odwiedzin.

Zajeżdżając w Nara, szybko wygooglowałem najkrótszą drogę do świątyni Todaiji, będącą moim ostatnim punktem zwiedzania, i ruszyłem przed siebie. Po drodze mijałem pełno zabytków takich jak imponująca świątynia Kofukuji, zapierający dech ogród Isuien, czy… jelenie!

Nazwijcie mnie nudnym i nietolerancyjnym, ale jelenie skupiły większość mojej uwagi. Ekstremalnie przyzwyczajone do obecności człowieka, śmiało podchodzą wyłudzić jedzenie i w nagrodę pozwolić się pogłaskać. Czy wiecie, co mówi jeleń? Ja wiem! Nigdy nie miałem okazji być tak blisko jelenia, a nagle miałem dziesiątki chodzących dookoła mnie. Na prawdę rewelacja =)

Ostatecznie, świątynia wyrosła zza horyzontu. Była potężna. Jedynie dwie trzecie oryginału zostało zachowane do dnia dzisiejszego i wciąż utrzymuje tytuł największej drewnianej świątyni w Japonii. Zdecydowanie nie chciałbym być w pobliżu tego budynku podczas trzęsienia ziemi, bo jak historia pokazuję nie znosi tego najlepiej, a w dodatku posąg buddy w środku ma tendencje to tracenia głowy.

Mówiąc o wilku, owy posąg jest największym obrazem buddy wykonanego z setek ton brązu; po prosto kosmos. Ma ponad 20 metrów wysokości. Jego oko ma szerokość 1 metra, a resztę sobie wyobraźcie. Na tyłach budynku, za monumentem, znajdziemy dziurę w drewnianym słupie. Mówi się, że ten który przeciśnie się przez otwór osiągnie nirwanę. Nawet nie próbowałem widząc drobne Japonki mające problemy… Cóż, może w innym życiu.

Dzień był świetny. Zamiast akcentując go ulubionym frappuccino o smaku zielonej herbaty ze Starbucksa, zakończyłem wieczór jednym z lepszych ramenów jaki do tej pory jadłem. Przypominał tonkotsu, lecz był znacznie gęstszy i mocniejszy w smaku. Genialny!

Tak szybko jak poznałem mojego nowego gospodarza w Kioto, tak od razu poleciła mi zwiedzanie Kioto nocą, które raczej nie jest popularne wśród turystów. Wskazała nam palcem najpiękniejszą okolicę na mapie zwaną Południowa Higashiyama, która również obejmuje Gion, czyli dzielnice gejsz. Nie zastanawiając się długo, rzuciłem toboły i wskoczyłem na pociąg, bo wieczór był tuż tuż.

Higashiyama to bardzo urokliwa i nieskażona przemysłem dzielnica w samym centrum miasta. Pomimo ogromnych tłumów nawet o 20:00 wieczorem, mogłem cieszyć się atmosferą tutejszego miejsca. Znaczna część arei to tak na prawdę sieć bardzo wąziutkich uliczek obudowanych niskimi domkami, które dzisiaj służą jako lokale z jedzeniem lub pamiątkami. Całość jest podświetlona papierowymi lampionami wywieszonymi w wejściach na wysokości głowy oraz temu wszystkiemu towarzyszą drzewa wiśnii w szczycie rozkwitu. Coś niesamowitego! Idąc dalej trafimy do dzielnicy gejsz, gdzie faktycznie o tej godzinie wychodzą na ulicę w swoich przepięknych przebraniach.

Nie udało mi się zrobić o wiele więcej, ale nie mogłem lepiej wykorzystać pozostałej części dnia od momentu przyjazdu. Uważam, że przewodniki po Kioto powinny promować i zachęcać Higashiyame nocą, gdyż tylko wtedy można docenić tę okolicę.

Kioto to duże miasto znane z ogromnej ilości świątyń dlatego też zamierzam poświęcić jeszcze co najmniej jeden dzień na zwiedzanie byłej stolicy Japonii.

Jeżeli oglądałeś film Ostatni Samuraj, to doskonale wiesz, o co mi chodzi. Niestety nie wiele pozostało w spadku po tych świetnych wojownikach. Przez rozpad systemu feudalnego, domy samurajów zostały zniszczone; niektóre przeobrażone w sady warzywne, inne wyprzedane itp.

Dom Nomury, jednego ze znanych samurajów, ocalał dzięki inwestycji lokalnego przemysłowca Kubo Hikobei, który wykupił ostatnie pozostałości po posiadłości i zakonserwował je. Dzisiaj odwiedziłem to miejsce, aby podziwiać wnętrza razem z niesamowitym ogrodem uznawanym jako trzeci najpiękniejszy ogród w Japonii.

Jak można się spodziewać, dom jest pełen suwanych papierowych drzwi, mat tatami i zachowanych drogocenności np. oryginalne miecze, kimona, wykuta ręcznie waluta itd. Takie nietypowe znaleziska i wykończenia architektoniczne wywołują zdumienie w oczach odwiedzających.

Siedząc w sali Jyōdan-no-ma, która była niegdyś pokojem rysunku Nomury, możemy podziwiać mistrzowsko zaaranżowany ogród. Znajduje się w nim znakomity wodospad, czysty strumień opływający kamienie, most zrobiony z granitu, kilka rodzajów ogrodowych lamp oraz kilkupiętrowe wieżyczki wciśnięte tu i tam.

Dom jest zlokalizowany w centrum dzielnicy samurajskiej Nagamachi w Kanazawie, która zabiera Cię do czasów samurajskich dzięki zabudowie z ciemnego drewna, glinianych murów i strumyków

Jednonocny pobyt w Takayamie nieubłaganie dobiegał końca. Jako, że mój pociąg odjeżdżał dopiero o 15:10, zdecydowałem opuścić wcześniej miejsce noclegu i nadrobić zaległości z dnia poprzedniego.

Kiedy słońce wychyla się zza horyzontu, Takayama przeobraża się w ludową, pełną życia, starą miejscowość. Wzdłuż linii brzegowej rzeki Miya znajdziemy straganiki z laleczkami Sarubobo (ręcznie robione materiałowe laleczki do znalezienia tylko w Takaymie i przynoszące szczęście) o każdym rozmiarze, kształcie i kolorze, genialne pamiątki w postaci origami, pyszne jedzenie i napoje, a także pełno miejsca, aby usiąść i nacieszyć się atmosferą.

Idąc głębiej w miasto odnajdziemy fantastyczne muzea uczące o tradycjach i sztuce z ery Edo. Możemy również wynająć rower, aby poruszać się szybciej lub odizolować się od hałasu i cofnąć się w czasie przechadzając się bocznymi i wąskimi uliczkami otoczonymi domkami z ciemnego drewna.

Na mojej liście pozostało jeszcze jedno miejsce do zwiedzenia. Była to znana ludowa wioska Hida oddalona jedynie 8 minut autobusem od dworca. Zdobyłem zniżkowy bilet na autobus w dwie strony oraz wejście za ‎¥960 i pojechałem.

Wioska jest swego rodzaju muzeum reprezentującym typową osadę z epoki Edo. Wszystkie domy są otwarte do zwiedzania, lecz należy najpierw zdjąć buty zanim udamy się w głąb. Znajdziemy tutaj przykłady domów wodzów wiosek, rzemieślników, drwali, magazyny i liczne domy farmerskie zwane gassho-zukuri.

Te ostatnie były powodem, dla którego cała osada otrzymała tytuł zabytku narodowego. Domy te są bardzo wyjątkowe w strukturze bowiem charakteryzują się bardzo szpiczastymi słomianymi dachami sięgającymi nawet 1 metr grubości. To one właśnie umożliwiały przetrwanie bardzo srogich zim w górskich rejonach. Stromy układ dachu nie pozwalał śniegowi na osadzanie się i dodawanie ciężaru, co by przyczyniło się do zawalenia budynku. W podobny sposób dach powodował, że deszcz z niego spływał zapobiegając gniciu.

Gorąco polecam zarówno Takayame i pobliską wioskę Hida. Oba miejsca dają nam realistyczną perspektywę na życie w latach 1603 – 1867 zanim to cywilizacja wchłonęła takie osady i spowodowała, że ludzie masowo emigrowali do pobliskich miast za komfortem życiowym.

Szacuję, że cała wycieczka do Hidy zajmie Wam jakieś 2-3 godzinki spokojnym spacerem. Chyba, że zamierzacie zostać na klasach uczących jak wyrabiać lokalne produkty.

Często polecanym punktem na liście rzeczy do robienia podczas podróży po Japonii jest wynajem roweru. Na pierwszy rzut oka wydaje się to być zwyczajnym zajęciem, lecz osobiście gwarantuję Tobie dobrą zabawę i wyjątkowe doświadczenie. Żyję już w Japonii ponad miesiąc i dopiero teraz znalazłem chwilę, aby odhaczyć owe zadanie z listy. Najczęściej zaleca się zabawę w Tokio ze względu na dostępność rowerów dla turystów, lecz ja wybrałem przejażdżkę w bardziej sielankowych rejonach kraju – w Takayamie.

Zajechałem pociągiem z Nagoi raczej późno jak na lokalny tryb życia, bo około 15:00. Niestety większość restauracji, sklepów i muzeum pozostają otwarte jedynie do 14:00. Gdzieniegdzie natrafimy na knajpkę witającą głodnych ponownie od godziny 18:00 i przyjmującą zamówienia przez kolejne dwie godziny. Wydawało mi się to bardzo dziwne, bo przecież na miejscu więcej turystów niż mieszkańców, którzy bardzo chętnie wydadzą pieniądze na tutejsze smaczki i bibeloty. Zapytałem mojego znajomego Japończyka i wyjaśnił mi, iż tak po prostu toczy się życie poza miastem, gdzie ludzie idealnie balansują czas poświęcany na pracę i odpoczynek.

Nie chciałem kończyć dnia w pełni go nie wykorzystując. Po popołudniowym przemaszerowaniu przez wąskie i tradycyjne uliczki, przypadkiem natrafiłem na skromną wypożyczalnie rowerów u dziadka. Miejsce na prawdę było niesamowite. Ściany obklejone zdjęciami i życzeniami od byłych klientów z całego Świata (Roberta z Polski mnie uprzedził), zasady wynajmu i ulotki atrakcji okolicznych przetłumaczone na język angielski oraz dziadek rysujący nam na mapce polecaną trasę rowerową – co chcieć więcej! Bez zastanowienia wziąłem rowerek z automatycznymi przerzutkami za ‎¥500 od godziny między nogi i pojechałem. Wynajem nie wymaga zostawienia żadnych dokumentów – liczą na Twoją uczciwość. Nie trzeba też określać się kiedy oddamy rower i istnieje możliwość przywiezienia go dnia następnego.

Nie pamiętam kiedy tak bardzo podobała mi się jazda rowerem. Po pierwsze te przerzutki to mistrzostwo – bez problemowo jedzie się pod górki (których tam sporo), manewruje się miedzy ludźmi oraz skręca w wąskie uliczki. Po drugie mogłem dotrzeć do bardziej oddalonych miejsc od centrum jak na przykład okoliczne parki, świątynie oraz wysoko położone tarasy widokowe na miasto z góry. Piękny moment aby zakończyć wieczór!

Kliknij tutaj aby otworzyć podgląd na miejsce dziadka na Google Maps. Koniecznie zaopatrz się w rower kiedykolwiek znajdziesz się w Takayamie. Zwiedzanie jest w ten sposób o wiele przyjemniejsze i mniej męczące =)

Do dzisiaj wszystko, co wiedziałem o japońskich pociągach pochodziło z YouTube’a i opowieści. Słyszałem o ich punktualności, komforcie, dogodności… lista superlatywów jest niekończąca. W końcu teoria spotkała odzwierciedlenie w praktyce.

Punktualność: Mój bilet wskazywał na odjazd ze stacji Shin-Yokohama o godzinie 11:52. Pociąg zajechał dokładnie na czas – plus-minus parę sekund. Dojazd na miejsce w Nagoi został oszacowany na 13:27. Zajechałem 10 minut szybciej, więc narzekać nie mogłem. Przypomnę, żeby poszerzyć perspektywę, są to pociągi między miastowe na skalę całego kraju. Pomimo tego wciąż są niesłychanie punktualne.

Komfort: Biorąc pod uwagę prędkość z jaką się pojazd porusza, czyli 285 km/h, nie czuć żadnych szarpnięć, podbić, czy innych wstrząsów. Jazda jest bardzo gładka i niewyboista. Plus miejsce na nogi jest tak wielkie, że ludzie zdołali wcisnąć przed siebie swoje nieskromne walizki i jeszcze przyjąć komfortową siedzącą pozycję do podróży.

Dogodność: Wydaje mi się, że wygodę zawdzięczają prędkości, którą pociąg wyciąga. Przecież to jest cudowne znaleźć się 400 km dalej w ciągu niecałej 1.5 h. O tak! Shinkansen jest dostępny praktycznie wszędzie. Jeżeli wieś jest za mała na przystanek, ciągnięte są połączenia lokalnych ekspresowych pociągów dowożących na najbliższą stację.

Całościowo, doświadczenie jest genialne. Dla podróżujących, JR Pass to konieczność. W innym wypadku Wasze portfele i kieszenie w spodniach zostaną zgwałcone przez ceny jednorazowych biletów. Aby nakreślić obraz ile oszczędzamy kupująć JR Pass podaję kilka przykładów. Bilet w jedną stronę z Yokohamy do Nagoi kosztuje ¥10800, a z Tokio do Kioto ‎¥14110. Koszt JR pass na tydzień to zaledwie ¥29110 i daje nam nielimitowany dostęp do wszystkich pociągów, metro i autobusów. Teraz zobacz sam jak to się opłaca!

Przygotuję osobny artykuł o rezerwacji miejsce w pociągach, bo uważam to za niepotrzebnie skomplikowane i w ogóle nieintuicyjne. Niestety wszystkie rozkłady są po japońsku (nazwy stacji, godziny, daty i inne informacje).

Raz w roku w pierwszą niedzielę kwietnia Japończycy świętują płodność. Modlą się o bezproblemowe narodziny dziecka, szczęście w małżeństwie oraz o harmonie w związku. Nie zawsze jednak patrzono na Kanamara (faktyczna nazwa festiwalu) pod tym kątem.

Kiedyś najczęściej odwiedzającymi wydarzenie były prostytutki prosząc o ochronę przed chorobami przenoszonymi drogą płciową, lecz czasy się zmieniły. Dzisiaj cały festiwal ma na celu dostarczenie dobrej zabawy oraz zbiórkę pieniędzy na badania nad HIVem. Z tych względów bardzo szybko urósł z małego lokalnego festiwalu do wielkiej uroczystości przyciągającej ogromną ilość turystów – głównie obcokrajowców.

Atmosfera, jak można się domyślać, kręci się wokół penisa przyjmującego postać lizaków, masek, świeczek i innych zadziwiających pamiątek. Szybko się jednak wyprzedają, więc upewnij się, że zajedziesz z jakieś dwie godziny przed otwarciem (11 rano). Bibeloty oraz budki z jedzeniem są oblegane przez obcokrajowców (nie widziałem jeszcze takiego stężenia zachodniaków w jednym miejscu w Japonii). Japończycy preferują obecną kapliczkę by pomodlić się w wyżej wymienionych kwestiach.

Osobiście uważam, że teren nie jest przystosowany do goszczenia takiej ilości ludzi. Niesamowicie długie kolejki do wejścia, sklepów i jedzenia oraz przekrzyczana kapela przez tłum zabiera całego uroku. Szczerze mówiąc w godzinach szczytu (okolice parady o 13) nie ma nawet jak się ruszyć. Jest to jedno z tych wydarzeń, którego warto doświadczyć raz w życiu, lecz nie widzę siebie wracającego tam po więcej wrażeń.

Niemniej jednak, kupiłem kilka słodyczy na kształt siusiaka oraz spróbowałem tradycyjnych japońskich przekąsek na gorąco, więc dzień uznaję za udany! Dla tych tęskniących za domem jest też budka z kebabem.

Ramen, chińska potrawa, która wzięła Japonię sztormem podczas dwudziestego wieku, doczekała się dedykowanego muzeum w centrum Yokohamy w 1994 roku, gdzie każdy może spróbować wszystkich jej wariacji z całego świata.

Jednorazowe wejście kosztuje ¥310, lecz lokalni miłośnicy ramenu mogą uzbroić się w roczną wejściówkę za jedyne ¥800 wychodząc na tym znacznie korzystniej. Mając w ręce bilet, ustawiamy się w kolejce do jednej z wielu małych restauracji rozłożonych na dwóch piętrach budynku. Zalecam omijanie pory lunchowej, gdyż oczekiwanie na miejsce siedzące trwa nawet 30 minut.

Począwszy od słonej bazy do zupy, przez buliony miso i tonkotsu, kończąc na włoskich odmianach potrawy… Nie ma możliwości, żeby podczas jednej wizyty zasmakować każdej odmiany, no chyba że ma się żołądek bez dna 🙂 Na szczęście można kupić połowiczne rozmiary dania.

Wystarczy wysiąść na stacji Shin-Yokohama i przespacerować się dosłownie dwie minuty. Bardzo przyjemny dojazd i jak smacznie spędzony dzień!